Alles loopt anders

Bart Frenken is onze nieuwe blogger. Hij is zeer slechtziend en stelt zich in deze introductieblog voor aan de hand van een voorval tijdens de busreis op zijn eerste werkdag. Maar het woon-werkverkeer op dag één liep anders dan verwacht.

“Het spijt me meneer”, zegt de buschauffeur nadat ik ben ingestapt. “De uitstaphalte waar u naar vraagt, is vorige week opgeheven. Bij de dichtstbijzijnde halte stop ik wel.” Licht verontrust stem ik met zijn alternatief in, waarna ik mijn geleidehond Pasha vraag om een vrije plek te zoeken. Eenmaal plaatsgenomen, rijdt de bus verder, op weg naar onze eerste werkdag.

“Heb ik weer!”, mompel ik. Maanden heb ik naar deze januaridag toegeleefd; mijn start op de Radboud Universiteit. Eindelijk een baan in mijn eigen woonplaats Nijmegen. De afgelopen weken oefende ik de busreis verschillende keren met een mobiliteitstrainer, totdat ik de route kon dromen. Maar uitgerekend nu, op mijn eerste werkdag, loopt alles anders.

Witte wereld

“Wat heeft u een prachtige hond”, zegt een vriendelijke vrouw aan de andere kant van het gangpad. Ik glimlach en bedank haar beleefd. “Waar gaat u naartoe?”, vraagt ze. “Naar mijn werk”, antwoord ik. “En zeg maar jij hoor.” “Waar werk je?”, wil de vrouw weten. “Bij de Radboud Universiteit. Eigenlijk pas vanaf vandaag, want dit wordt mijn eerste werkdag.”

Opeens merk ik dat de mensen in de bus elkaar aanstoten. Toch niet vanwege mij? “O, het sneeuwt”, zegt de vrouw opgewonden. Ik zucht: ook dat nog. Met sneeuw is oriënteren nog lastiger voor mij. “Wilde je eigenlijk uitstappen bij de halte die inmiddels buiten gebruik is?”, vraagt de vrouw ineens, alsof ze mijn gedachte kan lezen. “Ja”, stamel ik. “Nu stap ik een halte eerder uit.” De vrouw is even stil. “Daar moet ik er ook uit. Als je wil, kan ik even met je meelopen naar de universiteit.” Ik glimlach: “Als dat voor u niet te veel moeite is, zou dat heel fijn zijn.” “Zeg ook maar gerust jij, hoor”, reageert de vrouw. “Ik ben trouwens Marja en ik werk als verzorgster bij het verpleeghuis naast de universiteit. En hoe heet jij?” “Ik ben Bart”, antwoord ik. “En wat voor werk ga je bij de universiteit doen?”, vraagt Marja. Ik besluit mijn nieuwe functietitel te noemen: “Ik ben vanaf vandaag contentspecialist.” “Klinkt leuk, maar wat doe je dan precies?”, wil Marja weten. “Ik ga artikelen schrijven voor de wetenschapswebsite”, leg ik uit. “Zo mag ik wetenschappers interviewen over hun onderzoek, met het doel om daar begrijpelijke artikelen van te maken. En verder ga ik een gedeelte van de interne communicatie voor mijn rekening nemen. Denk aan het opstellen van nieuwsberichten en nieuwsbrieven.”

Heel wazig

“Heb je dat werk ergens anders al eerder gedaan?”, vraagt Marja. Ik vertel haar over mijn vorige baan, bij een landelijke organisatie in de sociale zekerheid. Dat ik daar bijna twaalf jaar in dienst was op het hoofdkantoor in Amsterdam, waardoor ik al die tijd voor mijn communicatiewerk met de trein tussen Nijmegen en Amsterdam heen-en-weer reisde. En dat die lange dagen en het vele reizen mij uiteindelijk opbraken, waardoor ik besloot te zoeken naar werk dichterbij huis. “Dat geloof ik best”, zegt Marja. “Ik zou dat ook doodvermoeiend vinden. En dan beschik ik nog over goede ogen. Hoeveel kun je nog zien?”, vraagt ze. “Vooral het verschil tussen licht en donker. En ik zie contouren van grote voorwerpen, zoals gebouwen en auto’s. Maar laten we het erop houden dat mijn zicht heel wazig is.”

Ineens stopt de bus, de deuren gaan open. “O, we moeten hier uitstappen”, zegt Marja. Ik sta op en laat Pasha haar volgen. We praten volop, ook over haar werk. Eenmaal bij de universiteit wil Marja nog één ding weten: “Hoe bedien je eigenlijk een computer?” Ik leg uit dat ik gebruikmaak van schermleessoftware, waardoor alle teksten op mijn beeldscherm door een computerstem worden voorgelezen. En dat ik ook een brailleleesregel heb, die alle teksten voor mij omzet in braillepuntjes. “Wat knap, die hedendaagse techniek”, zegt Marja, waarna ik haar hartelijk bedank en we afscheid nemen. Dat ik nog niet weet of de universiteitssystemen met mijn hulpsoftware toegankelijk zijn, laat ik gemakshalve maar achterwege. Dat moeten de komende weken uitwijzen.

“Wat fijn trouwens dat je hond ook op je nieuwe werkplek welkom is”, roept Marja me nog na. “Ja”, zeg ik. “Daar ben ik heel blij mee.” Terwijl het sneeuwdek onder mijn voeten kraakt, vraag ik Pasha mij naar de ingang van het gebouw te brengen. Ineens voel ik een omhooggaande helling. “Moet je hier ook naar binnen?”, vraagt een man bij een deur. Ik bevestig: “Ja, ik werk hier vanaf vandaag.” De man toetst een code in en zegt: “Volg me maar.” Pasha en ik lopen achter hem aan, waarna achter ons de deuren dichtschuiven. Mijn nieuwe werkavontuur is begonnen!