Hybride vergaderen, liever niet!

Ellen Koudijs is blind en schrijft in deze blog over de uitdagingen van hybride vergaderen. Ellen werkt als senior beleidsmedewerker bij het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid.

Als iemand blij is met hybride werken, ben ik het wel! Het scheelt me de inspanning van het reizen en de combinatie van thuis de concentratieklussen doen en op het werk vooral ontmoeten en overleggen vind ik fijn.

De draad kwijtraken

Elke collega heeft zo zijn eigen schema, daardoor zijn vergaderingen op mijn werk regelmatig hybride. En juist die mengvorm vind ik lastig. Zijn we allemaal online, dan is onze uitgangspositie gelijk. Als iedereen fysiek aanwezig is, dan voel je de energie en weet ik snel wie er om de tafel zitten. Bij het hybride vergaderen, waar een deel fysiek en een deel op het scherm aanwezig is, raak ik de draad kwijt. Wie zijn er op het scherm? Als deelnemers niets zeggen, zijn ze er voor mij niet, terwijl een zwijgende collega aan tafel meestal wel door mij wordt opgemerkt.

Kansloos

Nog ingewikkelder wordt het als ik zelf de vergadering leid. Bij zo’n vergaderzaalscherm heb ik mijn hulpmiddelen zoals spraakondersteuning en een brailleleesregel niet tot mijn beschikking. Opgestoken handjes op het scherm en commentaren in de chat, ik mis ze allemaal. En waar staat eigenlijk precies dat scherm? Soms kijk ik consequent de verkeerde kant op als het geluid niet bij het scherm vandaan komt. Om nog maar te zwijgen van het zelf in een vergaderzaal de online meeting starten, kansloos voor mij!

Omgekeerd vind ik het ook niet ideaal als ik zelf online ben en collega’s bij elkaar zitten. Dan mis ik vaak stukken van het gesprek en kan ik ook niets afleiden uit lichaamstaal, want ik heb slechts geluid. Normaal sluit ik graag een compromis, maar hier toch liever één van de twee!

Andere blogs van Ellen Koudijs

Op haar eigen blog-platform ‘Braille-blog‘ schrijft Ellen ook blogs over dagelijkse situaties die zij buiten haar werk tegenkomt.