Ik heb mijn docenten verrast

Arend van Baarsen (32) werkt 28 uur per week als geestelijk verzorger in het Leids Universitair Medisch Centrum (LUMC) en is predikant. Hij is vanaf zijn geboorte zo goed als blind en wist op de middelbare school al dat hij geestelijk verzorger wilde worden.

Advies was telefonisch werk

Arend heeft religiewetenschappen/theologie gestudeerd aan de Universiteit Utrecht en daarna aan het Remonstrants Seminarium van de Vrije Universiteit Amsterdam. “Mijn docenten dachten dat het moeilijk zou zijn om een stageplek te vinden en adviseerden om mijn pastorale werk telefonisch te doen. Dat vond ik geen goed idee.”

“Ik heb contact gezocht met het Diakonessenhuis in Utrecht en werd in dat ziekenhuis met open armen ontvangen. Ik voerde gesprekken met patiënten of hun naasten over levensvragen. Dat ging prima en dat doe ik nog steeds.’’

Doelgroepregister gunstig voor werkgever

“Na mijn afstuderen heb ik gebeld met het LUMC. Ik heb aangegeven dat ik interesse had in een betaalde functie en vanwege mijn visuele beperking ingeschreven sta in het doelgroepregister van het UWV. Dat is gunstig voor een werkgever. Die kan dan gebruikmaken van looncompensatie, ook bij ziekte. Daarbij worden hulpmiddelen vergoed en je begint met een proefplaatsing van enkele maanden met behoud van uitkering. Het klikte en ik kreeg na verloop van tijd een vaste aanstelling.’’

Visuele beperking werkt als ijsbreker

“Patiënten reageren vaak verrast dat ik niets zie en moeten soms wennen. Maar ze ervaren het als positief dat ik ‘ook iets heb’. Dat kan het ijs breken. In mijn vak is luisteren van groot belang. Ik zet mijn gehoor optimaal in. Maar ik luister niet beter dan een goedziende collega. Iedereen luistert op zijn eigen manier.’’

Toegankelijkheid

“Ik maak in mijn werk gebruik van de brailleleesregel en voorleessoftware. Het enige dat echt lastig is, is het bijwerken van het elektronisch patiëntendossier. Dat is niet goed toegankelijk. De ICT-afdeling en mijn collega’s doen wat ze kunnen om te zorgen dat ik zoveel mogelijk zelfstandig kan werken met het programma. Maar het kost me veel energie en tijd. Ook de weg vinden in het ziekenhuis is een uitdaging. Maar met de hulp van een verpleegkundige of medisch secretaresse zoals Anne Hoebe, kom ik altijd bij de goede persoon terecht.’’

Onverdeelde aandacht

Anne Hoebe (25) werkt als medisch secretaresse in het LUMC. Dat doet ze naast haar bijna afgeronde studie medische psychologie. “Toen ik Arend met zijn stok voor het eerst zag in het ziekenhuis, ging ik meteen op hem af. Uit een soort nieuwsgierigheid, betrokkenheid, sympathie en met de vraag of ik hem kon helpen. Nu zien we elkaar bijna elke woensdag. Ik loop dan mee naar de kamer van de patiënt die hij gaat bezoeken. Gezellig gearmd. Dat blijkt een goede manier om samen op pad te gaan. We hebben dan zulke mooie gesprekken.’’

“Omdat patiënten in isolatie liggen, help ik Arend met het nemen van beschermingsmaatregelen, zoals handen desinfecteren, schort aantrekken, mondkapje op en handschoenen aan. Ik leg hem uit hoe de deur opengaat en waar een apparaat staat. Hoewel het altijd druk is, doe ik het toch. Even een moment onverdeelde aandacht voor elkaar is zo belangrijk.’’

Auteur: Iris Stekelenburg-van Halem